Biz kaybolmuş ruhlarız, tıpkı başıboş köpekler gibi amaçsızca dolaşan, kırıntıları arayan. Artık hayal kurmayı bıraktık. Her gün aynı yolları adımlıyor, belki de bizi nereye götüreceği belirsiz bir umuda dair izler peşinde koşuyoruz. Hayallerimizi geride bıraktığımız için, sadece var olmanın yeterli olduğunu düşünüyoruz. Hiçbir yere varmayan bir yolda, sonsuz bir girdapta kaybolmuş gibi, tıpkı bir köpek gibi kendi izimizi sürmeye devam ediyoruz. Bizi tatmin edebilecek bir kırıntıyı bulabilmek için, durmaksızın kırıntıları arıyoruz. Yolda karşılaştığımız her bir kırıntıyı umutla topluyoruz. Ancak, bu kırıntılar asla içimizi doldurmuyor. Çünkü biz aslında kaybolmuş ruhlar, başıboş köpekler gibi dolaşıyoruz. Hayatın sunduğu bu durumla başa çıkmaya çalışıyoruz ve belki bir gün yeniden hayal kurmayı, yeniden umut etmeyi öğreniriz.
