İki kadın tarafından canlandırılan Cassandra, annesinin cenazesi için düzenlemeler yapmaya çalışırken, 48 saatlik bir süreçte modern kadının zihnindeki muhalif sesleri yansıtıyor. Yönetmen Patricia Rozema’nın deneysel draması, izleyicilere birçok farklı görüşü cesurca sunuyor. İçsel çatışmalar, aile içindeki kopukluklar, nesiller arası anlaşmazlıklar ve cinsiyet eşitsizliği gibi temalar işleniyor. Ancak en çok, bireysel ya da toplumsal bir kaybın acısının derinliğini gözler önüne seriyor. Rozema, “Denizkızını Şarkı Söylerken Gördüm” adlı ödüllü tiyatro oyununu Toronto'da izleyerek bu projeye ilham alıyor. Oyun ve senaryoyu birlikte kaleme alan Nostbakken ve Sadava, ana karakter Cassandra'nın eşzamanlı olarak var olan farklı hallerini de sahneye taşıyor. Bu yaklaşım başlangıçta biraz dengesiz görünebilir. Ancak iki kadın mükemmel bir uyum içinde hareket ettiklerinde ya da içten bir şekilde tartıştıklarında, onların sevgili mi yoksa kardeş mi olduğu konusunda izleyicinin kafasında soru işaretleri oluşuyor. Fakat bu çift yönlülük, zamanla doğal bir hal alıyor.
