Until Dawn: Şafağa Kadar, Clover ve arkadaşlarının, bir yıl önce gizemli bir şekilde kaybolan kız kardeşi Melanie’nin izini sürmek için uzak bir vadiye yaptıkları yolculuğu konu alıyor. Bu sessiz ve terk edilmiş vadide, cevaplar bulmayı uman gençler, eski bir ziyaretçi merkezini keşfederken, maskeli bir katilin adım adım peşlerinde olduğunu fark eder. Gece ilerledikçe, grup birer birer korkunç şekilde avlanır… ta ki tekrar uyanıp, aynı akşamın başına döndüklerini anlayana kadar.
Bu kâbus döngüsü, her gece yeniden başlıyor. Katil hep orada, ama her seferinde başka bir yüzle, başka bir yöntemle karşılarına çıkıyor. Kimin, ne zaman, nasıl öleceği değişiyor. Grubun her üyesi, bu ölüm oyununda kaç kez yeniden başlayabileceklerini sorgularken, zamanla umutlarını da yitirmeye başlıyorlar. Tek bildikleri, geceyi bitiremiyorlar; hep başa dönüyorlar.
Vadide sıkışıp kalmak, yalnızca fiziksel bir esaret değil. Zihinleri de bu döngünün bir parçası oluyor. Korku büyüdükçe, aralarındaki bağlar çözülüyor, güvensizlik ve çaresizlik artıyor. Her tekrar, onları biraz daha tüketiyor. Bu katil kim? Ve neden sürekli değişiyor? İşin sırrı çözülmedikçe, bu kısır döngüden çıkış da yok.
Ama sonra bir şey fark ediyorlar: Ölmenin bile bir sınırı var. Bu ölüm oyununda yollar tükeniyor. Ölebilecekleri sayılı seçenek kalmış durumda ve kurtuluşları, bir şekilde şafak vaktine kadar hayatta kalmaya bağlı. Ancak bu kolay değil; çünkü katil her seferinde daha acımasız, daha zeki ve daha ürkütücü geliyor.
Clover ve arkadaşları, korku ve zamanın iç içe geçtiği bu labirentten çıkış yolu ararken, kendi karanlık yönleriyle de yüzleşmek zorunda kalıyorlar. Her tekrar, hem geçmişin sırlarını biraz daha açığa çıkarıyor hem de vadideki gizemin derinlerine iniyor.
